Mężowie Domiceli – siostry Marii Zaruskiej. Maria Skłodowska Curie może wiele zawdzięczać mężom Domiceli Zaruskiej – mieli oni wielki wpływ na życie jej przodków. Pierwszy mąż (ślub w Miastkowie w 1819 roku) wspomniany już wcześniej, Maciej Majewski był profesorem nauk przyrodniczych. Co najmniej od 1817 roku do 1828 roku 1K views, 4 likes, 1 loves, 0 comments, 36 shares, Facebook Watch Videos from AMA Film Academy: Kolejne, cykliczne spotkanie w AMA Tv. Krzysztof Mieszkowski, operator filmowy oraz Henryk Jedynak, Szczególnie oburzyło ich wystąpienie wrocławskiego posła Krzysztofa Mieszkowskiego (Nowoczesna), który przypomniał innemu parlamentarzyście z Dolnego Śląska, bliskiemu Kowalskiemu Kliknij tutaj, 👆 aby dostać odpowiedź na pytanie ️ CO WIEMY O PRZESZŁości MATEUSZA?•KIM BYŁ? KIM BYLI JEGO RODZICE?SZPAK MATEUSZcoTJAK SPEDZAŁ CZAS?CZYM SIĘ IN… Kataryna9027 Kataryna9027 2. Gdzie mieszkali i kim byli rodzice Aleksego? 3. Podaj przykład, że rodzice Aleksego byli gorliwymi chrześcijanami. 4. Co Ojciec nakazał Aleksemu, gdy ten miał 24 lata? 5. Z kąd można wywnioskować, że żona Aleksego należała do arystokracji? 6. Jaką decyzję Aleksy podjął w swoją noc poślubną i jaka była reakcja jego żony. a) Mikołaj i Bernadeta b) Mikołaj i Barbara c) Maciej i Barbara d) Michał i Barbara e) Krzysztof i Aleksandra 5) Kim byli rodzice Adama Mickiewicza ? a) Ekologiem, Adwokatem/Rolnikiem b) Ekologiem, Adwokatem/Komornikiem c) Rolnikiem, Komornikiem/Pisarzem d) Pisarzem, Muzykiem/Lekarzem e) Nauczycielem, Komornikiem/Pisarzem 6) Jakie jest KJ1QS9Z. Krzysztof Mieszkowski fot. PAP/Radek Pietruszka REKLAMA Krzysztofa Mieszkowski, reprezentujący Polskę jako delegat do Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy, jako jedyny z Polaków zagłosował za przywróceniem przywróceniem Rosji głosu. Teraz tłumaczy się w dziecinny sposób. Mieszkowski, który do delegacji trafił na początku tego roku jako poseł PO-KO, napisał na swoim koncie na Twitterze krótkie wyjaśnienie dotyczące feralnego głosowania. REKLAMA Fanatyczny lewicowiec tłumaczy się w dziecinny sposób. Zasłania się pomyłką i dużą ilością głosowanych tego dnia poprawek. – Ostatnie moje głosowanie w sprawie ponownego przyjęcia Rosji do Rady Europy jest rezultatem technicznej pomyłki. – napisał Mieszkowski. Poseł PO-KO zapowiedział także wygłoszenie oświadczenia prostującego pomyłkę. Poseł Mieszkowski prawdopodobnie nie zdaje sobie sprawy, że taka pomyłka jest nie mniej dyskredytująca niż głosowanie za przywróceniem Rosji głosu na Zgromadzeniu Parlamentarnym Rady Europy i świadczy o tym, że niepoważnie podchodzi do wykonywanych obowiązków, co powinno zamykać mu drogę do jakichkolwiek publicznych stanowisk. Ostatnie moje głosowanie w sprawie ponownego przyjęcia Rosji do Rady Europy jest rezultatem technicznej dwieście poprawek głosowałem razem z polską delegacją i posłami Ukrainy. Dzisiaj na sesji popołudniowej wygłoszę oświadczenie prostujące pomyłkę. — KrzysztofMieszkowski (@K_Mieszkowski) 25 czerwca 2019 REKLAMA Dowiózłszy nas na pl. Zbawiciela, taksówkarz gładzi łysą głowę. – Życzę, żeby te wszystkie wasze postulaty marzeniowe się wam spełniły – żegna się. Napiwek. Trzask drzwi. Jesteśmy. 1. LGBT to nie ideologia Na miejscu tęczowo; tęczowe parasolki, tęczowe torby, tęczowe flagi, tęczowe skarpetki. I deszczowo. Mokną transparenty „ABC, LGBT, XYZ”, „Jezus miał dwóch ojców”, „Mąż mojego syna to moja rodzina”. Dominika i Weronika, studentki filologii polskiej, przytulają się pod banerem: „Les is the best”. Dziewczyny, po co tu przyszłyście? Dominika: – Po równość. Ludzie postrzegają osoby LGBT w sposób krzywdzący. Idziemy po to, żeby to zmienić. To normalne, wśród zwierząt występują takie zjawiska. (Weronika: – Wśród pingwinów). – Wśród pingwinów, tak. Miłość to miłość. Chcemy tylko równych praw, niczego więcej, nie chcemy żadnych przywilejów. Nie jesteśmy ideologią. Wcześniej była nagonka na uchodźców, teraz jest na LGBT. To jest po prostu smutne. Czytaj także: Straszenie LGBT to stały i zgrany repertuar PiS 2. „Wielka promocja seksualizmu” Przebiwszy się przez policyjny szpaler, trafiam do innego świata. Fundacja PRO – Prawo do życia przyniosła własne transparenty. „Stop pedofilii. Pedofilia występuje do 20 razy częściej u homoseksualistów”. „Czego lobby LGBT chce uczyć twoje dzieci? 4-latki: masturbacji. 6-latki: wyrażania zgody na seks. 9-latki: pierwszych doświadczeń seksualnych, orgazmu”. Niektóre z haseł zostały w domach, bo stowarzyszenie Tolerado wygrało z fundacją proces, uniemożliwiając posługiwanie się najdrastyczniejszymi ze sloganów i grafik. Prowadzący przypomina, że członkiem Tolerado jest... – Mariusz Drozdowski, który publicznie przyznał kilka lat temu, że czuje pociąg seksualny do dzieci. Otwarcie przyznawał, że jest fanem gejowskiej pornografii, którą kolekcjonuje. Uwielbia szczupłych, młodych chłopców. Dlaczego protestujecie przeciw marszowi? Mirek, wąsaty 50-latek w czapce i spodniach moro. – Dzieci są pozbawione przykładu życia rodzinnego i narażone na wykorzystywanie seksualne. Nie zgadzamy się z propagandą homoseksualizmu, prawda? Była mowa o tym, że jest wielka promocja seksualizmu, prawda? Oni niby żądają tolerancji, ale chcą propagować to jako coś normalnego, a to nie jest normalne. Emerytka Karolina dodaje: – Jesteśmy tu, żeby chronić wiarę katolicką. Pokazać, że jesteśmy, że nie tylko są tu osoby o odmiennych poglądach, jacyś tam pedofile, lesbijki, homoseksualiści. Jesteśmy też my, katolicy. Dlaczego inne grupy mają nas przewyższać? Czytaj także: Ładunki wybuchowe na Marszu Równości w Lublinie 3. Jestem normalna i chcę normalnie żyć Marsz rusza z półgodzinnym opóźnieniem przy dźwiękach „Born this Way” Lady Gagi. Wychodzimy z Modrzejewskiej, skręcamy w Świdnicką. Pod pomnikiem Bolesława Chrobrego kolejna kontrmanifestacja. – Aktywiści na Zachodzie nawołują do legalizacji pedofilii... – krzyczy aktywista. Kolejnych głów nie słychać, gdyż nikną zagłuszeni przez Cher, której „Belive” emituje jeden z marszowych wozów. Ola trąca mnie transparentem „Odpierdolta się od naszego LGBT i od nas”. – Tydzień temu byłam na marszu w Lublinie. We Wrocławiu jest więcej ludzi, wydaje się, że jest bezpieczniej. Zdecydowanie więcej gróźb śmierci słyszałam tam niż tutaj. Co zrobić, żebyś w ogóle nie słyszała tych gróźb? – Chciałabym, żeby ludzie nauczyli się szacunku do siebie nawzajem. Żeby zamiast brać do rąk kamienie, race i koktajle Mołotowa, wzięli do ręki książki. Żeby poznawali różnorodność i nie bali się jej. Co chcesz zademonstrować? – Że jestem normalną osobą, która ma normalny tryb życia, po prostu inaczej dobieram partnerów. Spotkacie mnie w Biedronce, spotkacie mnie w Lidlu, spotkacie mnie na bazarze i w pracy. Jestem normalna i chcę żyć normalnie. Jan Hartman: Dlaczego Kościół chce „nawracać” ludzi LGBT? 4. Władysław Frasyniuk z flagą „Solidarności” Pod Renomą dołączają do nas politycy. Krzysztof Mieszkowski (KO) patrzy na billboard wyborczy Krzysztofa Mieszkowskiego rozwieszony tuż obok Teatru Polskiego, gdzie niegdyś Krzysztof Mieszkowski wystawiał spektakle. Pod plakatem Jacka Protasiewicza (PSL) przemyka Władysław Frasyniuk z flagą „Solidarności”. (Tuż obok transparentów: „Nie bój się tęczy” oraz „Episkopacie, zluzuj gacie”). Na LED-owych ekranach Teatru Capitol tęcze. Tuż obok: flagi partii Razem, którymi energicznie wymachują Adrian i Juliusz, studenci drugiego roku prawa. Czy w marszu powinniśmy epatować politycznymi emblematami? Adrian: – Powinniśmy. Są tu od nas Sławek Gadek, Marta Stożek, widziałem Krzysia Śmiszka... A co z innymi politykami? Juliusz: – Nie dość, że ich tutaj nie ma, nie dość, że udają, że takie osoby (LGBT – red.) nie istnieją, to jeszcze bywają wrodzy. Czasem – jak Korwin – chcą nas eksterminować. Adrian: – Ten marsz nie dzieje się tylko dzisiaj. To jest każda droga do sklepu, to jest każda droga do pracy. Z tłumu wynurza się Gosia. – Również Kościół na nas szczuje, modli się o nawrócenie policjantów, żeby nie ochraniali marszów. Mówi, że jest dyskryminowany, kiedy jest na pozycji uprzywilejowanej. Czytaj także: Polskie miasta zalewają faszyzm i homofobia 5. Wiara i tęcza, trudne połączenie Nieopodal Hania potrząsa flagą Wiary i tęczy. Kim jesteś, Haniu? – Jestem sprzedawcą, pracuję w sklepie – mówi, zagłuszana przez „I Will Survive” Glorii Gaynor. Czym zajmuje się Wiara i tęcza? – Zrzeszamy katolików ze społeczności LGBT. Przyznam ci szczerze: działałam u siebie w parafii, ale widząc, jakie mój proboszcz ma nastawienie... Jakie? – Wiesz, „chłopak i dziewczyna, normalna rodzina”. Bolały cię słowa abp. Jędraszewskiego? – Modlę się za niego. Skoro jestem „zarazą”, to nie powinnam być w Kościele. Ale jestem przecież chrzestną, jestem katoliczką, utożsamiam się z moją wiarą... Ciężko, nie? Mijamy dworzec główny, marsz skręca w Kołłątaja. Powiewają flagi ruchu bear, bi, trans, pan... Nastolatek w stroju kota uchyla przede mną oficerskiej czapki. Z balkonu pozdrawia nas tańcząca w rytm muzyki kobieta. Mężczyzna też pozdrawia, popijając piwo. Odmachujemy. Na horyzoncie majaczą gwiezdnowojenne transparenty. „May the pride be with you”. „May the rainbow unicorn be with you”. Czytaj także: Oskarżam biskupów, księży i świeckich mojego Kościoła 6. Policjant z pałką, policjant z owczarkiem Programista Konrad ma na sobie pelerynę z godłem wpisanym w tęczową flagę. To dość kontrowersyjny przyodziewek, nieprawdaż? – Zgadza się. Ale były wygrane rozprawy, w Częstochowie. To nie jest flaga, a jedynie pastisz, artystyczna przeróbka. Karol, z zawodu księgowy, nie igra z narodową symboliką. Ma na sobie kostium homara, pod oczyma grubą warstwę brokatu, a na nogach szpilki. Jak oceniasz kontrmanifestację? – Jest coś takiego? Jeżeli jest, to jest meganiefajne. Otóż, Karolu, jest. Pod Wzgórzem Partyzantów dwóch mężczyzn krzyczy: „jebać pedałów”. Policyjny operator błyskawicznie kieruje w ich stronę kamerę. Umykają, zasłaniając twarze dłońmi. Na Wzgórzu Partyzantów, gdzie kiedyś mieścił się HAH (już ponownie otwarty), gejowska mekka Wrocławia, spogląda na nas z plakatów Przemysław Czarnecki. Młody chłopak wspina się na słup z afiszem, by wetknąć za nim tęczową flagę. Ochrania go kwiat policji. Policjant z butlą z gazem, policjant z tarczą, policjant z pałką, policjant z karabinem na gumowe kule, policjant trzymający na smyczy owczarka niemieckiego. Czy czujesz się bezpiecznie z taką obstawą? – pytam Weronikę. – Zapytaj Igora. Gdy podstawiam mikrofon, roczny Igor wpatruje się we mnie badawczo, ciamkając smoczka. – Tak, czuję się tu bezpiecznie, gdyby tak nie było, nie przyszłabym tu z synem – dopowiada mama. Czytaj także: Kolorowe zarazy i purpurowe napomnienia 7. Mało cukru, dużo miłości. Firmy dla LGBT Obok Galerii Dominikańskiej mieszczą się biura HP. Choć w sobotę w firmie nie ma żywej duszy, w każdym oknie widać tęczową flagę. Wysuszony krzykami chwytam za Sprite′a rozdawanego na całej trasie marszu. Na puszkach hasło: „Bycie sobą jest konkretnie orzeźwiające. Mało cukru, dużo miłości”. Mijając tęczowy baner Google, trafiam na pracowników Collibry, która posłała na marsz liczne przedstawicielstwo. Skąd was tu tyle? Marika: – Chcemy wspierać LGBT. Jesteśmy firmą, która pracuje w środowisku międzynarodowym, w naszym biurze pracują obcokrajowcy, ludzie różnej orientacji. Uważamy, że powinniśmy propagować równość i otwartość. Czytaj także: Różowy kapitalizm. Firmom opłaca się angażować 8. Nauczka po marszu w Białymstoku Wóz z głośnikami na chwilę nas opuszcza, skręcając w Kazimierza Wielkiego. Na odchodne Madonna deklaruje, że jest materialistką. Dźwięki muzyki cichną, stąd na Oławskiej głośno wybrzmiewają przeciwnicy manifestacji. – Homoseksualiści wielokrotnie częściej molestują dzieci. Tysiące dzieci w państwach zachodnich pada ofiarami homoseksualnych pedofilów. Ktoś z boku: – Tak, zjadamy je, z cebulą. Tłum: – Ho-mo-fo-bia-to-się-le-czy. Na Ruskiej pochód próbuje zatrzymać kolejny bojownik. – Spierdalać z mojego kraju! – krzyczy. Policjant odgania go zdecydowanym ruchem. Pan podnosi ręce i wycofuje się, a siostra Mary Read wystawia język. Uśmiecha się do mnie uśmiechem, który doskonale znam z materiałów TVP, ustawicznie kojarzących ruch LGBT właśnie z jej kontrowersyjnym wizerunkiem. Korpulentna, z biustonoszem na głowie, obfitą brodą i wszystkimi kolorami tęczy wymalowanymi na twarzy, wydaje się mieć donioślejszą misję, niż realizuje telewizja publiczna. – Zakon Sióstr Nieustającej Przyjemności ma już 40 lat. Zajmujemy się głównie profilaktyką chorób przenoszonych drogą płciową. W Polsce jest nas mało, ale w USA, w Niemczech, we Francji... – zawiesza głos. Mary zjadła na protestach zęby, w Poznaniu, skąd pochodzi, maszeruje od 15 lat. – Bardzo się cieszę, że w tym roku idziemy w takiej liczbie małych miasteczek. Tam przecież też mieszkają osoby LGBT, to dla nich święto; każdy może się poczuć u siebie, złapać się za rękę, przytulić... I dostać cegłówką w głowę. – Ze względu na kampanię wyborczą jest coraz gorzej. Młodzież, która szła w Białymstoku, często była na marszu równości pierwszy raz. I od razu dostała szkołę – kontrmanifestanci rzucali im zapalone race pod nogi. Jako siostra tyle młodych osób tam przytuliłem, że to aż niewiarygodne. W Przejściu Garncarskim łapię na spytki Kamila, dwumetrową drag queen z falbaniastą suknią i stalowymi obcasami. Kim jesteś, Kamilu? – Jestem LGBT. Jestem człowiekiem. Przyszedłem tutaj poznać nowe oso... – Z drogi, bo królowa jedzie! – mija nas na hulajnodze uczestnik marszu. – Po sytuacji w Białymstoku bałem się bardzo przyjść na dzisiejszą paradę. Mam nadzieję, że wybory, które się za tydzień odbędą, przywrócą nam poczucie bezpieczeństwa. Dziś wszyscy jesteśmy Białymstokiem. Czytaj także: Niech Białystok będzie przestrogą 9. Sejmowy zespół ds. LGBT Wracamy na pl. Wolności przy taktach „Białej Armii” Bajmu. Towarzyszący pochodowi wóz z napisem „Byliśmy, jesteśmy, będziemy” i naręczem różnokolorowych balonów staje się platformą wyborczą. Marta Stożek (Razem): – Zawsze im (moim dzieciom – red.) powtarzam, że mogą przyjść do mnie i powiedzieć: mamo, jestem LGBT. I jest OK, jest fajnie. Jako matka zawsze będę za miłością. (...) Nie wolno mi sprawić, żeby dziecko drżało o to, czy je zaakceptuję, czy nie straci domu, czy nie straci rodziny. Krzysztof Śmiszek (Wiosna): – Walczy nie tylko Poznań, nie tylko Warszawa, nie tylko Wrocław. Walczy także Gniezno, Płock, Rzeszów. (...) Kochani, za tydzień mamy szansę pokazać czerwoną kartkę homofobii, transfobii, nietolerancji. Śmiszek obiecuje, że jeśli lewica zasiądzie w sejmowych ławach, założy w parlamencie zespół ds. LGBT. (Tłum: „TAAAAAK!”). – Potrzebne nam są konkretne ustawy: równość małżeńska, porządna ustawa antydyskryminacyjna, ustawa o związkach partnerskich. Marsz rozchodzi się przy dźwiękach „Under Pressure” Queen. Organizatorzy ostrzegają, że – ze względów bezpieczeństwa – warto wracać do domów parami. Postulatowi przyklaskuje Marta Lempart, liderka Ogólnopolskiego Strajku Kobiet. Czytaj także: Kwaśniewski, Czarzasty i nowe pokolenie lewicy 10. Antyrządowe marsze równości – Dla mnie było super przede wszystkim dlatego, że wrocławscy faszyści spod znaku Międlara, Rybaka i Zielińskiego są sporą siłą liczebną, gdy mają obstawę policji i zagwarantowaną trasę – mówi Marta Lempart. – Miało być nie wiadomo ile kontr... tylko że nie przyszli. Faszyści to tchórze. Co się zmieniło od ostatniego marszu? – Rząd oszalał... Więc ludzie, którzy nie mieli żadnego zdania w sprawie praw osób LGBT+, część tej „środkowej” grupy, której polityka nie interesowała, już nie ma. Muszą być po jednej albo po drugiej stronie, do tego zmusił ich PiS. Musieli wybrać, czy są po stronie rządu, prawicy i Kościoła, którzy nienawidzą i skutecznie nawołują do przemocy, czy po stronie bitych, opluwanych, zaszczuwanych. Marsze równości to dla wielu ludzi teraz manifestacje prodemokratyczne, antyrządowe. Zobacz, ile tam było młodych osób. One tam właśnie, krzycząc: „Róż, brokat, antyfaszyzm”, toczą swoją walkę o to, jak będzie wyglądała Polska. Czytaj także: Polityczne LGBT 11. Pierwszy marsz pod patronatem prezydenta Wrocławia Przy Kniaziewicza 28 rozprężenie. Aktywiści znoszą do kanciapy tęczowe flagi, ściskają się, umawiają na pomarszową imprezę w HAH-u. Jak było, pytam Piotra Buśkę, rzecznika Kultury Równości (organizator marszu). – Na gorąco? Bardzo, bardzo dobrze. Frekwencja, mimo deszczu, zachwycająca. Szacujemy, że było nas 8 tys. Frekwencyjny boom, kolejny rekord. Czyli lepiej niż w zeszłym roku? – W zeszłym roku pojawiły się te banery, samochody Fundacji PRO – Prawo do życia i to było nowe, z tym się jeszcze nie mierzyliśmy. To chyba było sondowanie, jakim straszakiem może być LGBT. W tym roku, podczas kampanii wyborczej, to wybuchło. Na tej nienawiści PiS przy wtórze mediów publicznych i aprobacie Kościoła katolickiego tworzy nienawistną kampanię wymierzoną w dwumilionową społeczność Polaków i Polek. Jak ważne jest, że honorowego patronatu udzielił marszowi prezydent Wrocławia Jacek Sutryk? – Bardzo ważne. To 11. marsz i pierwszy z honorowym patronatem. Przykład idzie z góry. Nie tylko dla mieszkańców i mieszkanek, ale także dla wszystkich instytucji i podmiotów. Miasto otwiera się na akceptację i pokazuje politykę włączającą. Nie wyklucza. Czy maszerowaliśmy dziś za czymś, czy przeciwko czemuś? Buśka zamyśla się. – Maszerowaliśmy wspólnie. Jesteśmy zdenerwowani, jesteśmy lżeni, jesteśmy dyskryminowani... ale marsz to święto nas wszystkich. Czytaj także: Plaga homofobicznych deklaracji w polskich samorządach Urodziła się sześć tygodni po egzekucji. Twarz ojca zna z dwóch zdjęć – ślubnej fotografii i zdjęcia z lasu. Koledzy z celi śmierci – wykonując ostatnią prośbę Tadeusza Leśnikowskiego – przekazali, że chciał, by żona wiedziała, iż bardzo ich kocha. Matkę oraz dziecko, które jeszcze nie przyszło na świat. Nie mógł wiedzieć, że będzie oprawców otrzymał propozycję: współpraca za życie. W celi dyskutowano, czy podpis złożony w takich okolicznościach do czegoś zobowiązuje. Por. AK Tadeusz Leśnikowski – w czasie wojny szef łączności Rejonu III „Dęby" VII Obwodu Warszawa „Obroża" – propozycji nie przyjął. Jak tłumaczył, nawet gdyby lojalkę podpisał, i tak by go Leśnikowska mówi dziś: – Gdyby ojciec żył, byłabym innym człowiekiem. Nigdy nie szłam z nim za rękę, nie widziałam, jak na mnie patrzy, jak się uśmiecha. Ale czułam, że zawsze był ze mną. Wskazywał drogę, jak żyć w prawdzie, zgodnie z podstawowymi zasadami dekalogu. I to największy dar, jakim mnie obdarzył. Skazani na zapomnienie Prace ekshumacyjne na powązkowskiej Łączce ruszyły latem. Od rodzin około 300 osób zamordowanych w więzieniu na Mokotowie pobrano ślinę do badań DNA. Zakład w Szczecinie ma się zająć identyfikacją ciał bezimiennych ofiar wrzucanych do dołów na Powązkach. Wraz z postępem prac w rodzinach bohaterów – których komuniści skazali nie tylko na śmierć, ale i na zapomnienie – ożywają nadzieje na odnalezienie bliskich. Zorganizowanie im po 60 latach godnych pochówków. Złożenie w prawdziwych grobach. – Wiele osób z naszego środowiska jest już zmęczonych. Żadne postulaty, które stawialiśmy przed Rzecząpospolitą, nie zostały spełnione. Winni nie zostali ukarani, nie doczekaliśmy się dotychczas pogrzebów – Witold Mieszkowski nie kryje goryczy. Rodziny same musiały zorganizować postawienie na Łączce symbolicznej tablicy. Miał 12 lat, kiedy widział ojca po raz ostatni. Choć urodził się w 1938 r., pierwsze wspomnienia komandora Stanisława Mieszkowskiego ma dopiero z roku 1945. Był jedynakiem, wraz z matką przeżył powstanie warszawskie. Gdy skończyła się wojna, ojciec – oficer marynarki wojennej, w kampanii wrześniowej dowódca baterii dział na Półwyspie Helskim – wrócił z oflagu. Bardzo nie chciał powrotu do nowej, ludowej armii. Był jednak człowiekiem morza. Podjął pracę cywilną w Głównym Urzędzie Morskim. Został pierwszym kapitanem portu w Kołobrzegu. Do zrujnowanego miasta trafił już w końcu maja 1945 r. Szybko zorganizował w baraku kolejowym kapitanat portu. Po kilku miesiącach sprowadził rodzinę. – Ojciec nie poświęcał mi dużo czasu. Byliśmy wtedy właściwie obcymi sobie ludźmi. Przez całą wojnę nie mieliśmy kontaktu. Wychowanie przez ojca polegało na tym, że cały czas mu się przyglądałem – opowiada Witold Mieszkowski. Prawo i pięść Stanisław Mieszkowski potrafił zaimponować. Gdy w mieście pojawił się fałszywy major, który handlował z Sowietami spirytusem, kapitan najpierw w miarę grzecznie zwrócił mu uwagę, że nie w ten sposób zdobywa się ziemie odzyskane. Kiedy jednak dobre rady nie poskutkowały, przeszedł od słów do czynów. Pewnego ranka wybrał się pod dom szmuglera i ostrzelał mu okno. – Choć ojciec nie pozwolił mi iść ze sobą, ja nie posłuchałem. I widziałem, jak tamten po śniegu z tej swojej willi ucieka w kalesonach. Musiał wiać z miasta – Witold Mieszkowski jeszcze dziś z dumą opowiada o tym wydarzeniu. – Ojca zapamiętałem jako jedynego sprawiedliwego w Kołobrzegu – dodaje. Bo wokół byli pijani Rosjanie w uszatkach, biedni ludzie szabrujący z obłędem w oczach wszystko, co im wpadnie w ręce, i prymitywni PPR-owcy. To Stanisław Mieszkowski, przedwojenny oficer, musiał zatem przemówić na pogrzebie oficera I Armii Wojska Polskiego. Nie było nikogo innego, kto potrafiłby się wysłowić. Jednak kołobrzeskie czasy – z perspektywy czasu właściwie idylliczne – się skończyły. Mieszkowskiego zmobilizowano. Dostał polecenie zorganizowania szkoły oficerskiej. Potem został szefem sztabu, w końcu dowódcą marynarki. Czy zastanawiał się nad swoją przyszłością, gdy ruszyły pierwsze polityczne procesy – w tym jego poprzednika, kontradmirała Adama Mohuczego? Aresztowali go w październikowy poranek 1950 r. Wyszedł z Pazurem, angielskim foksterierem, na spacer. Po paru godzinach Pazur wrócił zdyszany. – Ojca nigdy już nie zobaczyłem – opowiada Mieszkowski. Do dziś ma żal do siebie, że nie towarzyszył matce, gdy UB przyszedł przeszukać dom. – Ponieważ zapowiedzieli, że nie wolno opuszczać mieszkania, ja postawiłem sobie za sprawę honoru, że ucieknę. Poszedłem do szkoły. To był gest chłopca, który nie chce się zgodzić na terror. Ale jednocześnie zostawiłem matkę samą w obliczu zbrodniarzy, którzy mogli sobie pozwolić na wszystko – opowiada. Wojskowe książki o okrętach podwodnych, które komandor „odziedziczył" po Niemcach, zabrali jako dowód rzekomych proniemieckich sympatii. Przy radiu znaleźli kartkę z notatką „Dargard – Ostergard". Syn zapisał w ten sposób zwycięstwo Szwedów w wyścigu kolarskim. – Kiedy kazali matce pokwitować ten świstek, powiedziała: „Nie wiedziałam, że panowie interesują się kolarstwem". W odpowiedzi usłyszała: „My się, proszę pani, wszystkim interesujemy" – wspomina Mieszkowski. W żałobie Moje pierwsze wspomnienie to mama w żałobie. Tonąca w czerni, bo oprócz ubrań w tym kolorze miała jeszcze welon. Wstydziłam się, że mam taką mamę, która wyróżnia się na ulicy. A jak w domu zmieniała to ubranie na szlafrok, to był tylko płacz – mówi Maria Leśnikowska. Są z mamą bardzo zżyte. – Byłam dla niej oparciem. Niczego z przeżyć mi nie oszczędziła. Czy coś rozumiałam, czy też nie. Ale zwykle rozumiałam, bo jak się musi, to się rozumie. Ciągle żyłam w cieniu śmierci. Rodzice byli dopiero półtora roku po ślubie, gdy Tadeusza aresztowano. Por. Leśnikowski nie miał co do nowej władzy złudzeń. Pierwszy raz Rosjanie aresztowali go w 1945 r. i posadzili na Zamku w Lublinie. Trzymali go w celi z wodą. Pamiątką po tym „pobycie" były fioletowe, pogryzione przez szczury nogi. Wtedy udało mu się uciec. – Jak wyszedł z tamtego więzienia, to już wiedział, że nie ma w Polsce czego szukać. Chciał wyjechać. Pomocy szukał jednak u człowieka, który tylko udawał przyjaciela. Tak trafił na Rakowiecką. O tym, że Tadeusz Leśnikowski został aresztowany, żona dowiedziała się po miesiącu, gdy nie wrócił z delegacji, a do drzwi załomotał UB. Przyszli na rewizję. Nie zabrali niczego oprócz zdjęć. Tuż po wojnie młodemu małżeństwu na dorobku można było zabrać tylko wspomnienia. Leśnikowskiemu postawiono trzy zarzuty z małego kodeksu karnego: o zamach stanu, szpiegostwo i próbę obalenia siłą ustroju komunistycznego. Apolonia Leśnikowska dostała od niego jeden list. Że kocha i żeby się nie martwiła. Odmówiono jej widzenia z mężem. Wynajęła adwokata, ale ten nic nie wskórał. Pisała o ułaskawienie. Bierut odmówił i wyrok został wykonany. Ale żona nadal nosiła paczki do więzienia. Dopiero po dwóch miesiącach poinformowali ją, że skazany już nie żyje. Oddali obrączkę i sygnet. Sprawiedliwość socjalistyczna Ojciec Witolda Mieszkowskiego był drugim po komandorze Zbigniewie Przybyszewskim aresztowanym w sprawie tzw. spisku w wojsku. Witold Mieszkowski pamięta matkę próbującą się czegokolwiek dowiedzieć. Najpierw w dowództwie marynarki, potem u rezydenta sowieckiego. Najprawdopodobniej dopiero ten ostatni poinformował ją, że męża aresztowała Informacja Wojskowa. Wstrzymano wypłacenie pensji, zarekwirowano mieszkanie. Ale żadnej oficjalnej informacji nie było. Przybywało za to aresztowanych. Po jakimś czasie matce pozwolono na dwa widzenia. Komandora Mieszkowskiego zamordowano w mokotowskim więzieniu 16 grudnia 1952 r. – Mama nie powiedziała mi o wykonaniu wyroku. Przypuszczam jednak, że wiedziała – zastanawia się pan Witold. To ona podsunęła synowi pomysł spotkania z osławionym prokuratorem Zarakowskim. – Przyjechałem do Warszawy w końcu stycznia 1953 r. Od razu poszedłem do gmachu na rogu Szucha i Koszykowej, w którym urzędował. Powiedział do mnie: „Wyrok został wykonany". A pode mną nogi się ugięły. Zarakowski zapytał: „Czy teraz wierzysz w sprawiedliwość socjalistyczną?". Odpowiedziałem: „Nie wierzę i nigdy nie uwierzę". To była jedyna moja z nim rozmowa – opowiada. Mimo to trzymali się myśli, że Stanisław Mieszkowski żyje. Zwłaszcza po tym, gdy Józef Światło w Wolnej Europie opowiedział, że trzech oficerów marynarki wojennej zostało wywiezionych do Związku Sowieckiego. – To wydało nam się bardzo prawdopodobne, bo karę śmierci utrzymano właśnie na trzech komandorach. Kiedy zaś w momencie rehabilitacji zażądaliśmy protokołu wykonania wyroku, nie było na nim podpisu lekarza. Nie dostaliśmy także żadnych rzeczy ojca – wspomina. Nie było też odpowiedzi na pismo w sprawie ekshumacji. . 1949, 1950, 1951... Mieszkowski nie pamięta, kiedy wśród rodzin oficerów zamordowanych na Rakowieckiej pojawiła się wieść, że ich bliscy są pochowani na Łączce. Początkowo niektórzy – on również – podchodzili do tych szeptanych informacji sceptycznie. – Dopiero po pięciu czy sześciu latach – kiedy szedłem, by na Wszystkich Świętych posprzątać groby – z tyłu podszedł do mnie jakiś facet. Zwrócił się do mnie nawet po imieniu: „Dlaczego tutaj chodzisz, kiedy twój ojciec leży na Łączce?". Odwróciłem się i tego faceta już nie było. Do dziś nie wiem, kim był – wspomina. W wersję z wywiezieniem komandora Mieszkowskiego do Rosji rodzina w miarę upływu czasu przestała wierzyć. Maria Leśnikowska też długo nie mogła się pogodzić z tym, że jej tata nie żyje. Niby wiedziała, że został rozstrzelany. Ale dziecko myśli magicznie. Wydaje mu się, że ojciec musi gdzieś być. – Pamiętam dokładnie, jak go symbolicznie pochowałyśmy – wspomina. Na Łączkę po raz pierwszy poszły w 1958 r. Po rehabilitacji nad panią Leśnikowską zlitowała się sekretarka jednego z dyrektorów departamentu Ministerstwa Sprawiedliwości. Wyszła za nią na korytarz i powiedziała, że po 1948 r. skazani byli chowani na Powązkach, na Łączce. Pojechały więc na Powązki i spotkały grabarza. – Poszedł z mamą i kolejno wskazywał miejsca pochówków według lat. Mówił: „Tu jest 1949, tu 1950, tu 1951"... Mama zapytała: „To gdzie mógł być mój mąż pochowany?". Pan wskazał miejsce. Tam było wysypisko śmieci, kupy, papiery toaletowe. Potem wraz z uczniem przywiozła i postawiła w tym miejscu krzyż. A po tabliczkę z nazwiskiem do zakładu pogrzebowego wysłała córkę. – Odebrałam ją, przeczytałam imię, nazwisko, świętej pamięci. I zrozumiałam, że mój ojciec nie żyje. Przez całe lata przychodziłyśmy na ten symboliczny grób – mówi Leśnikowska. Nie miała problemu z dostaniem się na studia prawnicze i dziennikarskie. Choć do dzisiaj zastanawia się, czy to przypadek, że w obydwu komisjach zadano jej to samo pytanie: o stosunek do kary śmierci. – Mówiłam, że jestem przeciwna, bo mój ojciec padł ofiarą zbrodni sądowej – opowiada. Witolda Mieszkowskiego nie przyjęto na studia na Wybrzeżu. Odrzucono mu ten sam rysunek, który później na Politechnice Warszawskiej został zaakceptowany. – Wiedzieliśmy, mimo działania komisji rehabilitacyjnej, że odwilż to tylko zmiana stanu skupienia – mówi. Przeniósł się zatem do Warszawy i tam podjął studia. Maria Leśnikowska jako studentka prawa chciała zobaczyć miejsce egzekucji ojca. Zapisała się więc do koła penitencjarnego. – Poprosiłam naczelnika więzienia na Rakowieckiej, który mnie oprowadzał, żeby pokazał mi miejsce kaźni. Wskazał dwa. Piwnicę, która uchodzi teraz za miejsce rozstrzeliwań, i magazyn w podwórzu, który został już rozebrany. Mój ojciec prawdopodobnie zginął w magazynie. Wiele razy zastanawiała się, skąd człowiek bierze siłę, by wytrzymać fizyczny ból. Ojciec siedział w jednej celi z jej wujkiem, cichociemnym, któremu karę śmierci zamieniono w końcu na dożywocie. On opowiadał o wielogodzinnych stójkach w okratowanym oknie bez szyb, które zimą otwierano i ustawiano w nich na baczność więźniów, a potem przez wiele godzin polewano lodowatą wodą. – Zastanawiałam się wtedy: Boże, czy ja bym to wytrzymała? Nie jestem odporna na fizyczny ból. Bałabym się, że kogoś wsypię, że mogę pęknąć. Kiedy więc już po latach czytałam zeznania ojca, że był bity do nieprzytomności i nikogo nie wydał, myślałam, że to zachowanie na granicy świętości. Witold Mieszkowski – kiedy po 1989 r. przeczytał już akta sprawy – wyliczył, że jego ojciec w ciągu 26 miesięcy był przesłuchiwany 412 razy. Niektóre z tych przesłuchań trwały po 24 godziny. Śledztwo polegało na uczeniu na pamięć roli według scenariusza, który sobie wymyślił płk NKWD Antoni Skulbaczewski. Komandor nie miał złudzeń, że przeżyje. Sądzili go trzej sędziowie znani z ferowania wyroków śmierci. Do syna z więzienia wysłał tylko dwa ogólnikowe listy. – Jedna rzecz, którą powtarzam i do której się w życiu zastosowałem, to żebym tak żył, by nigdy nie mieć ani podwładnych, ani zwierzchników – mówi dziś Witold Mieszkowski. Kiedy Leśnikowska po studiach trafiła do pracy w „Kurierze Polskim", na pierwszym zebraniu zespołu redakcyjnego poznała swego kierownika. – Wacław Gluth -Nowowiejski, przedstawił się. A gdy usłyszał moje nazwisko, zapytał: „Przepraszam, czy twój tata nazywał się Tadeusz Leśnikowski? Tak. Czy Twój Tata żyje? Nie. No to siedzieliśmy w jednej celi". Wacław Nowowiejski zrelacjonował mi ostatnie godziny ojca przed rozstrzelaniem – mówi Maria Leśnikowska. Pochowam go na Oksywiu W 1992 r. Witold Miecznikowski wystąpił o ściganie prokuratora Zarakowskiego. Postępowanie wszczęto, potem się jednak ślimaczyło. Prokuratury cywilna i wojskowa podrzucały je sobie jak kukułcze jajo. W końcu sprawę umorzono. – Wielokrotnie słyszałem, że nie było woli politycznej – tłumaczy Mieszkowski. Rodzina Marii Leśnikowskiej jako jedna z dwóch miała na Łączce swój symboliczny grób. Teraz musiała więc wyrazić zgodę na ekshumację. – Nie ma już miejsca, w którym zasadziłyśmy modrzewie i przez tyle lat paliłyśmy świece, modliłyśmy się i płakałyśmy – mówi ze smutkiem. – Dla mnie grób ojca znowu się otworzył. Czuję się teraz tak jak przed przeczytaniem jego tabliczki nagrobnej wiele lat temu. Nie mogła jednak odmówić innym rodzinom. Witold Mieszkowski nie ma wątpliwości, co zrobi, jak ojca znajdą: – Oczywiście pochowam go na Oksywiu. Chcę tam wziąć zwłoki trzech komandorów. Mam zgodę rodzin. Chcę też sprowadzić gen. Unruga. Jeśli Horacy, syn generała, dożyje. Takie porozumienie zawarliśmy 20 lat temu. Wyjaśnienie Opublikowany w „Plusie Minusie" 3 listopada 2012 r. reportaż mojego autorstwa „W cieniu śmierci" wymaga pewnych sprostowań, uściśleń i uzupełnień. Ofiary czasów stalinowskich upamiętnia na powązkowskiej Łączce, zgodnie z oficjalną nomenklaturą, pomnik-mur. W reportażu użyłam zaś obiegowej nazwy „tablica". Komandor Stanisław Mieszkowski był w chwili aresztowania dowódcą Floty, a nie „marynarki". Rewizję w domu przeprowadzała zatem Informacja Wojskowa, nie zaś UB. Jego syn spotkał się z płk. Zarakowskim w gmachu Naczelnej Prokuratury Wojskowej, która mieściła się na rogu ulic Suchej i Koszykowej, nie zaś – jak błędnie podałam – na ul. Koszykowej i Szucha. Wskazując tę lokalizację miałam na myśli stojący do dziś budynek Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego (obecnie Ministerstwa Sprawiedliwości), w którego piwnicach do 1954 r. więzieni byli działacze niepodległościowego podziemia. Józef Unrug był wiceadmirałem, nie zaś „generałem". Wiceadmirał to w marynarce wojennej odpowiednik generała dywizji. Mam zatem nadzieję, że słynnemu dowódcy nie uchybiłam, ale za pomyłki przepraszam. Plus Minus Mamy więc dwa teatry. Teatr Morawski i teatr Mieszkowski. Ku zdumieniu Mieszkowskich poparłam protest przeciwko Morawskiemu. Publikacja: 01:01 Joanna Szczepkowska Treść dostępna jest tylko dla naszych subskrybentów. Skorzystaj z oferty letniej na dostęp do treści jedynie za 5,90 zł za pierwszy miesiąc! Subskrypcję możesz anulować w dowolnym momencie. Plus Minus Witold Orłowski: Polska zmierza w kierunku stagflacji Każdy kryzys jest inny. Choć nasze kłopoty są ogromne, to Polska poradziła sobie z problemami dużo większymi. Obecnej sytuacji w żadnej mierze nie da się porównać z katastrofą gospodarczą, którą mieliśmy w 1989 roku. Rozmowa z prof. Witoldem Orłowskim, ekonomistą Materiał Promocyjny PZU inwestuje w zieloną energię Grupa PZU stawia na zrównoważony biznes. W ramach strategii „Rozwój w równowadze” na lata 2021–2024 inwestuje w zielone technologie, uwzględniając czynniki klimatyczne, społeczne oraz najlepsze praktyki zarządcze. Plus Minus Moralna godność Ennia Morricone Aby zrozumieć, czego dokonał Enrico Morricone, należy wiedzieć, co Hollywood zawdzięcza kompozytorom europejskim i jak zrewanżowali się im Amerykanie po II wojnie światowej. Plus Minus Harry Ho-Jen Tseng: Rosja to mniejszy brat Chin Niezależnie od tego, jak skończy się ta wojna, Rosja wyjdzie z niej niezwykle wyczerpana. Wiele z jej aktywów zniknie. Na pierwszy plan wyjdzie natomiast partnerstwo z Chinami, w którym Rosja została sprowadzona do podrzędnej roli mniejszego brata. Rozmowa z Harrym Ho-jen Tsengiem, wiceministrem spraw zagranicznych Tajwanu. Materiał Promocyjny Ochrona danych osobowych w branży e-commerce w 2022 r. Sektor handlu elektronicznego stosuje RODO już od ponad czterech lat. Jednocześnie suma kar pieniężnych nałożonych na przedsiębiorców w całej Europie przekracza dwa miliardy euro. Zarówno organy ochrony danych, jak i polski i unijny prawodawca nie próżnują, stawiając coraz więcej barier w elastycznym prowadzeniu biznesu online. , Mariusz Marks | Utworzono: 2007-12-18 09:28 | Zmodyfikowano: 2014-05-01 00:12 A|A|A Czy dyrektor Teatru Polskiego we Wrocławiu straci stanowisko? Być może dowiemy się tego już dziś. O godz. marszałek Andrzej Łoś spotka się w tej sprawie w Warszawie z ministrem kultury Bogdanem Zdrojewskim. Jak już pisaliśmy, władze regionu chcą odwołać Krzysztofa Mieszkowskiego z powodu kłopotów budżetowych, na jakie miał narazić placówkę. W obronie dyrektora protestowało wczoraj kilkudziesięciu studentów i aktorów. Decyzja należy jednak do Bogdana Zdrojewskiego.  Dodając komentarz do artykułu akceptujesz regulamin Wrocław nie odpowiada za treść komentarzy.

kim byli rodzice krzysztofa mieszkowskiego